Aralık…
Birinci günü henüz.
Daha soğumadı havalar.
Geç geliyor İstanbul’a soğuk.
Buna rağmen, içim buz gibi,
Hep aradığım bir sıcaklık eksik.
Bir koku, parçası olduğum.
Burnumda tüten.
Penceremden bakıyorum;
Çocukluğumu geçirdiğim,
Top peşinde koşturduğum,
Kapısında oturduğum o bahçe yok artık.
İçimi ısıtan o gülüş,
O ses, dokunuş,
O şimdi çok sessiz.
Düşlerimde büyüyen Filiz.

Gecenin sessiz gizemi

Ben böyle her gece
Ay'a şarkılar söylerim.
Güneşin sustuğu yerde
Ay konuşur benimle.
Ben böyle her gece
Düşünürken yalnız seni,
Sen bilmezsin, o bilir
Derinlerde bitenleri.

Duy beni dinle, kulak ver sözlerime.
Düşümdesin, inan bana.
Hem gündüz, hem gece.

Ben böyle her gece, dinliyorken sessizliği.
Çözmeye çalışırken
İçimden geçenleri..
Seslenirken derinliğe, sessizce ismini,
Kulak ver, dinle,
Gecenin sessiz gizemini..

Karanlık saatlerde aklımdaki
düşüncelerim karanlık..
Ve karmakarışık..
Sürekli kırk tilki beynimde,
Kuyrukları apayı yerde..
Gök gürültüsü, çakan şimşekler
aydınlatmıyor beynimi..
Arzuladığım, uğruna çabaladığım şeyler,
Oluyor bir şekilde, haksızlık etmeyeyim.
Ama canlanıyor sanki pırpır ederken,
ruhu uçup gidiyor,
Ellerim bak boş kalıyor...

sorular

Karanlığın içinde, baktığım zaman gökyüzüne
Gördüğüm ayışığı..
Ne kadar gerçek ayın ışıltısı,
Yansıttığı kendi ışığı mı sanki?
Neden güneş bu kadar uzak, bu kadar sıcak?
Ve neden battığında ya da doğduğunda güzel?
Ve ay yansıttığında ışığını bu kadar mükemmel?
Neden ulaşılmazın peşinde insanlar, görmezler burnunun ucunu?